Eerste werkdag

Hola a todos!

’s Ochtends vroeg vertrokken naar Eindhoven. Even afscheid genomen en daarna door de gates. Na een vertraagde vlucht landden we in Madrid. Het regende redelijk hard. Nadat ik mijn koffer had gepakt liep ik richting de uitgang. Overal stroomt water uit, over en in. Het regende echt hard. Toevallig zie ik de bus rijden die ik moest hebben, dus ik trek even een sprintje (voor zover dat kan met twee koffers). Één euro neer getikt en ik kwam uiteindelijk aan bij Avenida de America. En toen… Ja, je komt in een ondergronds busstation en je zou een stukje moeten lopen naar de volgende bus. Nou dat ging hem niet worden, dus maar naar de straat toe gegaan en de eerste de beste Spanjaard aangesproken waar die bus is. Hij wist het niet, maar vroeg waar ik naar toe moest. Ik zei: “Calle de Velazquez”. Hij legde me uit dat het alleen maar rechtdoor lopen was en dan was je er in 10 minuten. Zo geschiedde het, maar het begon ineens kei en kei hard te hagelen (en ik heb geen jas bij me voor mijn verblijf hier in Spanje). Dit duurde zo’n 5 minuten waarna ineens de zon weer begon te schijnen. Het weer kan dus nog sneller omslaan dan in Nederland. Ik heb nog iets raars meegemaakt voordat ik bij Sold Out aan kwam. Er moest een ambulance door, maar het verkeer liet hem er niet langs. Beetje frappant, maar gelukkig woon ik zelf vlakbij een ziekenhuis!

Uiteindelijk kwam ik bij Sold Out aan. Na één keer aanbellen, zeiden ze ja is goed kom maar binnen. Dus ik proberen, maar die deur deed het alweer niet (had ik ook toen ik hier met ons pap was). Nog een keer bellen, ja de deur is nog niet open. Toen zei hij in het Spaans: Nu wel? Omdat ik zo snel moest reageren, zei ik maar ja. Hij was alleen nog niet open, dus was ik nog niet binnen. Spreekt ineens iemand mij aan die zijn motor net geparkeerd heeft. Hij zegt: “Ben jij Jan?” Ik: “JA!”. Nou ik ben Carlos Bravo, jouw stagebegeleider. Top, ik kon dus naar binnen. Hij sprak alleen maar Spaans en in de lift zei hij: “Wij gaan alleen maar Spaans tegen jou praten, want dat is beter voor je Spaans.” Na mijn koffers even aan de kant te hebben gezegd gingen we een rondje kennis maken. Mijn begeleider klapte er vol op en het ging allemaal vrij snel. Ik denk dat ik van al mijn collega’s er nu 5 ofzo heb onthouden.
Juan Antonio, bij wie ik gesolliciteerd heb, wil telkens in het Engels tegen mij gaan praten en wordt dan op zijn vingers getikt door Carlos. Nee, we spreken Spaans tegen hem. Het enige wat ik moet doen, is zeggen als ze te snel praten (iets waar ze sterk in zijn). Ik krijg nu net het schema van de werkdag. Om half 10 beginnen tot half 3 ’s middags. Dan hebben we siësta en werken we weer van 16.00-19.00. Het is nu tien voor half drie en diegene die ik ga assisteren zijn er nog niet voor 16.00. Daar wachten we nog even op en dan heb ik mijn eerste reúnion (vergadering in het Nederlands). Daarna gaan we (Mercedes en ik) even een Spaanse simkaart kopen, dat is toch wel handig en kunnen jullie mij bellen in Spanje!
Zojuist mijn eerste siësta meegemaakt. Het is wel apart gewoon om drie uur ineens vol gaan eten. Ik ben benieuwd wat ik vanavond doe met eten, want ik zit voorlopig vol. Tijdens het eten vooral over voetbal gesproken. Één andere kerel houdt ook veel van voetbal en is Barça fan. Altijd leuk voor de onderlinge rivaliteit op het werk.

Dit was mijn eerste reisverslagje, zo even de vergadering in en dan eens een kijkje nemen bij mijn kamer! Hasta luego! Tot Later!

Jan