Feestje Juan Carlos

Gisteren had ik dan uiteindelijk mijn eerste echte Spaanse feestje. Juan Carlos gaf een afscheidsfeestje. Het was een burrito’s party. In Spanje zijn alle feesten eigenlijk inclusief eten. Dat is echt iets uit het zuiden. Ik had aangegeven dat ik wel zou helpen met de boodschappen. Ik moest er dus om 20.00 uur zijn.

De weg er naar toe was heel makkelijk (bij mij de metro gepakt en bij hem weer uitgestapt) en ik kwam er op tijd aan. Ik belde aan en werd binnen gelaten door Ellen (huisgenootje uit Zwitserland die ik afgelopen dinsdag ook had leren kennen). Juan Carlos was echter niet aanwezig. Ze zei al: “Ja je kunt met mensen uit deze cultuur geen afspraken maken qua tijd”. Dat bleek dus wel.

Toen Juan Carlos en Juan (andere jongen uit Venezuela) terug kwamen met de boodschappen zijn we alles gaan voorbereiden. Alles moest gesneden worden, hapjes op tafel, noem maar op. Het feest zou om 21.00 uur beginnen met eten. Omdat het met eten is, zou in Nederland dan ook echt iedereen er om 21.00 uur zijn. Het is echter niet voor niks Spanje, dus uiteindelijk was iedereen er rond 23.00 uur. Toen moest iedereen nog eten.

Dat is ook iets wat ik nog steeds apart vind, het laat eten. In Nederland eten wij thuis, bij mijn ouders, toch rond 18.00 uur / 18.30 uur. Hier is het heel normaal om pas om 22.00 uur te eten. Mijn huisgenoot eet vaak pas rond middennacht.

Het feest zelf is ook heel anders dan in Nederland. Mijn verjaardagsfeest bijvoorbeeld stond meer in het teken van zuipen en lol maken dan dansen. Hier is het exact het tegenovergestelde. Er wordt niet zoveel gedronken, maar er wordt des te meer gedanst.

De ene salsa move na de andere en uiteindelijk moest ik er zelf natuurlijk ook aan geloven. Allereerst was er een soort kringetje. Er gaan er dan twee in het midden staan en die gaan, onder luide aanmoediging van de anderen, even dansen. Ik werd enorm hard aangemoedigd en ze zeiden dat mijn ‘moves’ nog niet zo slecht waren (haha).

Dit alles veranderde en er gingen meer koppeltjes dansen. Die met die en de volgende keer die met die. Er werden zelfs salsa moves uitgewisseld. “Moet je kijken! Ken je dit al?” En ja, uiteindelijk moest ik ook hier aan geloven en werd mij de fijne kneepjes van het vak bijgeleerd door een meisje uit Venezuela. Uiteindelijk heb ik één techniek onder de knie gekregen en voor de rest was het gewoon een beetje wat er in mij op kwam. Ik was rond een uur of half 4 naar huis gegaan en het was een mooi eerste feestje.

Morgen komen Roel Wijnen, Erik Holleman, Michelle Soetens en Rickey Buijtels (die trouwens vandaag jarig is, gefeliciteerd!). Daar heb ik echt veel zin in! Zij blijven tot en met woensdag. Ik heb dinsdag vrij gekregen omdat zij komen (ik moet natuurlijk wel af en toe mijn e-mail kijken en up to date houden). Zaterdag vertrekken we naar Benicassim (net boven Valencia) voor het Festival Internacional de Benicassim. Ik blijf daar 11 dagen tot en met dinsdag 19 juli.

Hasta luego amigos! (dat is hier ook heel anders, het afscheid nemen of mensen leren kennen. Meteen een abrazo (knuffel) alles gaat heel gemoedelijk. In Nederland is het toch meer alleen een hand.)